در قرن بیستم مصرف‌کنندگان برای خرید انرژی الکتریکی، در انتخاب فروشنده اختیاری نداشتند و باید برق را از بنگاهی انحصاری که ناحیه مصرف آنها را تغذیه می‌کرد، می‌خریدند. برخی از این بنگاه‌ها وظیفه تولید، انتقال از محل تولید تا محل مصرف و توزیع برق به مصرف‌کنندگان را بر عهده داشتند و لذا به عنوان بنگاه‌های یکپارچه (با ساختار) عمودی شناخته شدند. اما بنگاه‌های الکتریکی که تحت عنوان این مدل عمل می‌کردند، سهمی بسزا در فعالیت اقتصادی و کیفیت زندگی مردم داشتند. در جوامع صنعتی، بیشتر مردم به شبکه توزیع برق دسترسی دارند. طی چند دهه هر هشت سال میزان انرژی تحویل گرفته دو برابر شده است. پیشرفت‌های امروزی در فناوری شامل: توسعه خطوط انتقال بیش از یک میلیون ولت با گستره هزاران کیلومتر، احداث نیروگاه‌های با ظرفیت بیش از MW 1000 و کنترل به هنگام خطوط ارتباطی نیروگاه‌ها به مصرف‌کنندگان و غیره می‌باشد. اقتصاددانان پیشنهاد دادند اگر تولید برق به جای اتکا بر مقررات انحصاری یا سیاست‌های دولتی، بر نظام بازاری مبتنی گردد، قیمت‌ها کاهش یافته، باعث منفعت اقتصادی همگان خواهد شد. این پیشنهاد در بستر مقررات‌زدایی عمومی در اقتصاد غرب، در اواخر دهه هفتاد مطرح شد.
